Produkty z ula

Przechowywanie miodu
Po wpływem wysokiej temperatury w przechowywanym miodzie powstaje aktywny aldehyd HMF (hy-droksymetylofurfurol) przez odłączenie z glukozy trzech cząsteczek wody. Reakcja zachodzi w środowisku kwaśnym, przyśpieszają ją fosforany i kwasy karboksylowe, a zwłaszcza wysoka temperatura.

Przechowywanie miodu w temperaturze 14°C hamuje powstawanie HMF.
Miód łatwo chłonie wilgoć i zapachy. Niektóre gatunki miodu łatwo ulegają fermentacji (nawłociowe, wrzosowe, i nieskrystalizowane słabo odparowane rzepakowe).

Długotrwale najlepiej przechowywać dojrzałe i odparowane miody lipcowe i sierpniowe w zamkniętych pojemnikach szklanych lub kamionkowych, w chłodnym, suchym !! i ciemnym pomieszczeniu.

Miody pszczele

Zawartość wody w miodach odmianowych mieści się w granicach 15 – 20% (wrzosowy 17 – 24%).
Zawartość cukrów prostych redukujących 70 – 80% w miodach nektarowych, 60 – 65% w spadziowych.
Zawartość dwucukru sacharozy z trójcukrem melecytozą nie więcej niż 5 – 10%.
Ponadto w miodach występują związki azotowe (białka aminokwasy, prolina, enzymy) substancje mineralne (potas, sód, wapń, fosfor, żelazo i inne), kwasy organiczne (masłowy, mrówkowy, octowy, jabłkowy i inne).

Miód pszczeli jest nie tylko produktem o wysokiej jakości odżywczej i wzmacniającej, ma również własności lecznicze, które były już częściowo znane ponad 4 tys. lat temu, prowadzone liczne badania w ostatnim okresie wykazały, że może być stosowany w leczeniu niektórych schorzeń serca, wątroby, pylicy płuc, choroby popromiennej i innych.
Miód ma silne właściwości detoksacyjne i bakteriobójcze (dzięki dodawanej przez pszczoły do nektaru inhibinie).

Kiedy, jaki miód?
Właściwości lecznicze tej płynnej słodyczy zależą od roślin, z których pochodzi zbierany przez pszczoły nektar.

gryczany – wskazany podczas stanów wyczerpania, przy nerwicach, złamaniach kości i problemach z układem krążenia,
spadziowy – zalecany w chorobach dróg oddechowych (także gruźlicy i zapaleniu płuc), zaburzeniach przemiany materii i cukrzycy, astmie, katarze,
wielokwiatowy – działa korzystnie przy alergiach, katarze siennym i trudno gojących się ranach,
lipowy – uspokaja, ma właściwości antyseptyczne, wspomaga leczenie grypy i zapalenia oskrzeli, łagodzi uporczywy kaszel,
akacjowy – wpływa kojąco na zaburzenia pracy przewodu trawiennego, jest wskazany zwłaszcza przy nadkwaśności,
wrzosowy – jest pomocny przy leczeniu prostaty, schorzeń nerek i pęcherza moczowego,
rzepakowy – wzmacnia mięsień sercowy, zalecany jest przy miażdżycy, niewydolności krążenia, zaburzeniach rytmu serca, i w infekcjach dróg żółciowych.

W diecie zalecanej w profilaktyce chorób nowotworowych, cukier należy całkowicie zastąpić miodem pszczelim.

Pierzga jest pokarmem larw młodych pszczół i matki.

Leczenie stanu zapalnych gruczołu krokowego,
uporczywych zaparć i przewlekłych biegunek
kuracja pyłkowa korzystnie wpływa na okres rekonwalescencji po zawale serca,
hamuje miażdżycę,
pyłek wykazuje właściwości przeciwanemiczne
poprawia sprawność umysłową,
korzystnie wpływa na psychikę.
Może być stosowany w leczeniu chorób alergicznych.

Jedynym przeciwwskazaniem spożywania pyłku jest uczulenie na ten produkt.

Pyłek kwiatowy i pierzga

Pyłek kwiatowy jest produktem niezwykle bogatym w różne składniki. W pyłku wykryto ok. 250 różnych związków: woda, węglowodany, tłuszcze i tłuszczo podobne, białka, składniki mineralne (3 – 5% suchej masy w skład, której wchodzi 36 minerałów), 17 witamin, rutyna, olejki eteryczne, fitoncydy, ciała lotne wytwarzane przez rośliny mające właściwości hamowania rozwoju drobnoustrojów, antybiotyki, hormony, enzymy, kwasy organiczne, stymulatory wzrostu.

Pyłkowi przypisuje się wiele właściwości leczniczych m.in.:
Pierzga to pokarm pszczół, który powstaje w wyniku fermentacji pyłku.
Z pyłku zebranego z kwiatów pszczoły formują obnóża. Po przyniesieniu do ula wkładają je do komórek plastra, a młode pszczoły ulowe ubijają je w komórce, gdzie zachodzi fermentacja mlekowa. Pierzga jest gromadzona przy czerwiu. Pierzga jest naturalnie przetworzonym przez pszczoły pyłkiem kwiatowym, który dodatkowo został wzbogacony wydzielinami (enzymami) organizmów pszczół.

Propolis

Skład chemiczny propolisu nie jest do końca zbadany, ponadto w znacznym stopniu zależy od źródła surowca.

Przeciętnie zawiera: żywice, olejki eteryczne, garbniki, pyłki kwiatowe, zanieczyszczenia organiczne, kwasy, alkohole, związki typu flawonoidów i terpenów. Rozpuszcza się w alkoholu etylowym, acetonie, chloroformie i eterze.

Ma szerokie zastosowanie w lecznictwie ze względu na działanie bakteriobójcze i bakteriostatyczne, w postaci maści, tabletek, płynów, zastrzyków.

Mleczko pszczele ma właściwości wzmacniające, odżywcze, poprawiające odporność, a również lecznicze. Jedną z wielkich tajemnic mleczka pszczelego jest to że karmiona nim matka pszczela żyje 50-krotnie dłużej niż zwykła pszczoła czy truteń.

Mleczko pszczele

Mleczko pszczele jest wydzieliną gruczołów gardzielowych młodych pszczół robotnic.

Barwę ma białą, konsystencję gęstej śmietany, smak kwaskowo-cierpkawy. Stanowi produkt o wysokiej wartości odżywczej, w skład, którego wchodzą tłuszcze, cukry, białka, peptydy, aminokwasy, substancje mineralne, hormony, witaminy.

Mleczko przechowywać można w temp. 0 – 5 st.C, w hermetycznie zamkniętym opakowaniu szklanym, maksymalnie 14 dni.
Do dłuższego przechowywania utrwala się mleczko poprzez liofilizowanie (tj. suszenie próżniowe w stanie silnego zamrożenia).

Mleczko pszczele ma właściwości wzmacniające, odżywcze, poprawiające odporność, a również lecznicze.
Jedną z wielkich tajemnic mleczka pszczelego jest to że karmiona nim matka pszczela żyje 50-krotnie dłużej niż zwykła pszczoła czy truteń.

Wosk pszczeli

Mleczko pszczele jest wydzieliną gruczołów gardzielowych młodych pszczół robotnic.

Mleczko pszczele ma właściwości wzmacniające, odżywcze, poprawiające odporność, a również lecznicze.
Jedną z wielkich tajemnic mleczka pszczelego jest to że karmiona nim matka pszczela żyje 50-krotnie dłużej niż zwykła pszczoła czy truteń.

Jad pszczeli

Jad pszczeli jest bezbarwną cieczą o charakterystycznym zapachu, wydzielaną przez gruczoł jadowy, aparatu żądłowego pszczół robotnic i matki pszczelej. Skład chemiczny jadu nie jest całkowicie znany, ale zbliżony jest do jadu żmiji.

Najważniejszą pozycję w składzie jadu stanowią toksyczne peptydy z tego mellityna – 50%. Mellityna ma właściwości bardzo silnie hemolityczne (powoduje zwiększenie przepuszczalności błony, czerwonych ciałek krwi i utraty przez krwinki czerwone hemoglobiny).

Leczenie jadem stosuje się przy zapaleniu, gościu zwyrodnieniowym, nerwobólach, zapaleniach tętnic, łuszczycy, egzemach i itp. Leczenie przeprowadza się w wyspecjalizowanych gabinetach lekarskich i nosi nazwę apitoksynoterapii.

Bezpośrednie stosowanie jadu jest ryzykowne i może powodować reakcje uczuleniowe. Pośrednio stosowany jest w maściach, emulsjach, olejach, kremach.